Nelson lakes

Na ons laatste verhaal en fotoserie vanaf de westcoast, reden we het binnenland in. Ik kreeg nog een email van Eileen, de dochter van Pat alias Onslow. Ze bedankte me voor de foto's die ik haar gestuurd had. Ze zei dat 'onze tour' de laatste van Pat was; haar ouders (en hond Pluto) waren inmiddels terug naar Noordereiland.

Het binnenland werd gekenmerkt door de ruige Buller rivier, we reden een zeer beroemd 'flyfish' (vliegvissen) gebied in. Er zijn mensen (veelal mannen) die dat leuk vinden. Je hebt hier dus lodges die package 'deals' verkopen. Slechts voor een maandsalaris kan je hier een paar dagen vissen inclusief eten en overnachting. Of je dan je eigen buit mag opeten, is onbekend. Kortom: geen lodge voor ons.

Wat een hoop verkeer weer! Ben je eindelijk (even) de Chinezen kwijt, heb je weer een krankzinnig rijdende Kiwi-meute op je bumper. Later bleek, dat er 5 keer zoveel verkeer over deze route moest als gebruikelijk. Daarover straks meer.

We eindigden in Murchison, allesbehalve een slapend dorpje zoals verwacht of gehoopt. De enorme Mack-trucks denderden over de doorgaande weg. Onze accommodatie werd een 'gerenoveerd' en super overprijsd motelletje. Balen. De badkamer zat in een soort kast, dat was wel vrij uniek. Gelukkig was er snel en gratis wifi, ik kweekte er vierkante ogen. Koken kon er niet. Ons uitje was een pizza bij de 'Slow Cow'. Niet eens zo gek hoor. Hans maakte nog ruzie met de standaard bedverwarmer die je in elk bed in dit land vindt. Het is een soort stekkerdoos onder je laken waarop normaal gesproken een deel van je schouder ligt... heel apart. In zo'n motel kan die opwinding dan nèt wat teveel van het goede worden... Gelukkig wordt het altijd weer ochtend en dan mag je weg.

Gauw wat boodschappen (wijn en kaas) en noodvoer (bonen en ui) ingeslagen en op weg naar het meer Lake Rotoroa in deze regio (Nelson lakes). We hadden een leuk huisje gezien waarin we zelf konden koken. We namen een binnendoor gruisweggetje dat an sich al meer dan spannend was ('hopelijk komen we geen tegenliggers tegen'). En dan zijn we nog best wel wat gewend hoor. We moesten een paar keer door een 'waterway' rijden. De weg liep door een koel en bossig gebied. Blijkbaar waren daar vooraf geen waarschuwingen voor nodig. Heel apart. Maar, het is gelukt. We bereikten Lake Rotoroa en vonden al snel het huisje en de eigenaars woonden ernaast. Heerlijk rustige plek, het wemelde er van de zingende vogels. Vooral de fraai zingende Tui vogel, een soort zwarte merel met 2 witte belletjes onder zijn kin. Zijn lijf maakt wat spastische bewegingen en terwijl hij dat doet, komen er prachtige zanggeluiden uit zijn bek. Hier wilden we graag blijven, liefst 2 nachten. Helaas ging dat niet, het huisje was bezet (door Duitsers bleek later!). De dag erna zou wel kunnen. Mmm. Hans beloofde dat we dag erna rond het middaguur zouden terugkeren.

Die dag moesten we dus doorrijden. We besloten op de junction richting St. Arnaud te gaan. Het was een al wegonderbrekingen met veel enkelbaansverkeer. Langzaam rijden, stoppen en wachten op het groene GO bordje. Of een STOP bord op een stokkie. Zo zat ik nietsvermoedend te lezen in de Rough guide op zoek naar een overnachtingsplek, tot ineens Hans -geheel tegen zijn gebruikelijke rijstijl in- de rem diep intrapte. Wat nu?! Stoppen op verzoek, maar wat als er geen verzoek is? Ach, het arme kind 'werkend' aan de weg zat 'even' op haar iphone te spelen. I-pitten. Kan gebeuren.

We eindigden in St. Arnaud. Enige optie: een kamer in de Alpine lodge. Het woord renoveren kent men hier nog niet. Alsof je in Noorwegen per ongeluk een hotel moet boeken. Qua prijs maakt het ook weinig uit trouwens. Beetje saai, er was weinig te doen. We bezochten 's middags nog wel het kleine meer in de regio: lake Rotoiti. Veel jeugd in hippe camperbusjes, stierlijk verveeld. We liepen een wandelingetje van een uur. 's Avonds in het hotel gegeten. Weer eens een stuk graag gegaard lamsvlees op een bot ('shank') gegeten. Prima. Ik zei 's avonds voordat we naar bed gingen: "we krijgen vannacht een aardbeving- of tsunami alarm; dat kan er ook nog wel bij".

Ik ging heerlijk slapen totdat WIEWWIEWWIEWWIEWWIEWWIEW!!!! Ik sprong uit bed, gedesoriënteerd, wilde me aankleden maar moest eerst enorm plassen... het alarm ging door en leek van buiten te komen. Aardbeving? Tsunami? Brand? Geen idee. Het rare was dat niemand in het hotel naar buiten ging. Slechts op een paar kamers brandde licht. Nou ja zeg. Stond ik daar om 2.10 uur buiten in mijn haastig aangeschoten broek en trui, maar gelukkig met een lege blaas. Is er nu wel of niet wat aan de hand? Ik zei tegen Hans dat hij de receptie moest bellen. Die persoon mompelde iets onverstaanbaars over de vrijwillige brandweer. Meer begreep Hans er niet uit. De boodschap was: niets aan de hand. Na een paar minuten vielen we weer in slaap.

De ochtend erna geen ontbijt, dat zat gebruikelijkerwijs niet inbegrepen bij de kamerprijs van 100 euro. We genoten van de oploskoffie en raadpleegden het internet op zoek naar nieuws over het alarm van afgelopen nacht. Het antwoord op die vraag werd niet gevonden. Wel de reden van de drukte op de binnendoorweg; de kustweg, Highway nr. 1, was dicht, zeg maar De Doorgaande weg van Noord naar Zuid en vice versa. Reden: landslides en reparaties aan de weg. Tijdelijk ho maar. Die hele kustweg zat al een tijd dicht en zou zo blijven tot ver na ons vertrek. Nou, dat had het autoverhuurbedrijf best even kunnen zeggen. Geen plannen meer voor de Marlborough Sound in het noordoosten en via de kustweg naar Kaikoura (walvissen kijken) terug naar Christchurch! Geluk bij een ongeluk dat we het nu zagen anders waren we in problemen gekomen om over een paar dagen tijdig de vlucht terug vanaf Christchurch te halen. Dat zou pas erg zijn geweest!

We gooien onze 'planning' om en gaan via het binnenland naar Kaikoura aan de oostkust. Nu nog even uitvogelen wat er in dat binnenland te doen is naast de hotsprings. We verwachten hier geen (voormalige?) varkensstal met houten warmwaterbad zoals in Chili in 2015. Maar eerst, we zouden het bijna vergeten, een nachtje in onze cottage nabij het Lake Rotoroa. We kwamen iets na de middag aan, kwartierden onszelve in en verkenden de buurt via een wandeling. Lekker in de zon op ons houten terras zitten was uitgesloten: dit is sandfly territory. Lang leve het horrengaas. De Weerribben zijn er niks bij! Na de wandeling blijven we veilig achter ons gazen wereldje. Heerlijk huis, rust en privacy. We kunnen zelf koken. En de prijs? Hetzelfde als het motelletje van 2 nachten geleden... maar dan zonder wifi, dat dan weer wel. Gelukkig met een paar goede flessen Pinot gris in de koelkast. Elk nadeel hep ze voordeel.

Vandaag, vrijdag, werden we wakker door de stevige regen. Niet erg, we zouden vertrekken en hadden een 'rijdag' voor de boeg, ongeveer 200 km. Doel: Hamner Springs, bekend van de thermale baden en een groot skigebied. In elk geval genoeg accommodaties. Het verkeer viel vandaag mee. Door de regen was er weinig uitzicht. We passeerden eerst weer Murchison. De eerstvolgende grote kruising daarna volgden wij de highway 65 naar het zuiden. Mazzel: alle trucks bleken de andere afslag te nemen. Een stuk rustiger dan verwacht. Fijn. De route was vandaag onverwachts prachtig. Aan weerszijden bergketens met forse breuklijnen, beboste hellingen, ruige toppen en een stevige rivier in het gruisdal. Het was nog koud maar het trok open. De volgende junction: koffiestop. Het publiek bestond voor de helft uit mensen in lange broek en trui en de andere helft uit zomers geklede mensen in korte broek en slippers. Wie er is nu gek?

We vervolgden de rit naar de Hamner Springs. Eenmaal over de bergpas kwam de zon erdoor. De wind nam wel toe zagen we aan de stofwolken in de rivierbedding. We konden maar één keer stoppen voor een foto. De temperatuurmeter in de auto gaf 19 graden aan. Deze liep op na de afslag naar de Springs. De laatste 7 kilometer haalden we zelfs de 23 graden. Wat een verschil. Bij het Scenic Views motel checkten we in bij Jane Dyksma, haar vader is Nederlander. En 'daarom is het hier schoon' zei ze. Hans zag de supertolglijbaan wel zitten in de springs, maar de meute krijsende kinders en de prijs brachten ons op andere gedachten. We merken dat het weer hier ook omslaat, er komen dreigende wolken binnen. Gelukkig kan ik nog uit de wind van de namiddagzon genieten op ons terras. Morgen proberen richting Kaikoura te komen aan de kust. Als het nu in het weekend hier al rustig is, dan hopen we dat het daar ook meevalt nu de Paasvakantie hier voorbij is. En wat de Chinezen doen? We zullen het zien.