Hanmer Springs en Kaikoura

De volgende dag in Hamner scheen weer de zon, al was er slecht weer voorspeld. We begonnen met een wandeling door een herfstig bos, de vogels floten weer prachtig. Daarna de auto in voor de 'inland road' naar Kaikoura, zo'n 124 km. De eerste koffiestop was bij een 'iconic' hotel in Rotherham. De stamgasten waren al aangeschoten en de bardame had meer baardharen dan de hedendaagse hipsters. We lieten het bij een kop koffie. Een half uurtje erna stopten we bij een houten skilodge langs de weg, Mt. Lyel. Even geïnformeerd naar de kamers, maar die waren vooral voor wegwerkers geschikt. Die hadden ze dan ook volop, zondagavond zouden die weer komen. Door naar Kaikoura aan de kust. Beroemd om zijn walvissen en berucht om de aardbevingen, de laatste hevige beving was eind 2016. De herstelwerkzaamheden daarvan zijn nog in volle gang. Dat de hele kustweg van noord naar zuid dicht blijft tot minstens half mei, heeft ook te maken met de nasleep van orkaan Cook. Genoeg banen voor de jeugd in dit land. Bij het werk staan heel veel mensen, we kennen dat wel van eerdere reizen zoals naar Chili. Gewapend met bordjes en walkie talkies staan ze daar de hele tijd in hun fluorescerende outfits. Het werk zelf ziet er omslachtig en hapsnap uit. We mopperen veel en graag in Nederland maar veel zaken gaan een stuk efficiënter dan in dit soort landen. Gelukkig was het weekend en hoefden we weinig te stoppen voor werkzaamheden. Wel heel veel bochten en slechte delen waar je 30 km of 50 km per uur mag rijden. De rest is standaard 100 km in dit land, ongeacht het soort weg of de conditie ervan. Wij deden ruim 2 uur over de weg van de Springs naar Kaikoura.

Ruim na de middag kwamen we aan in Kaikoura. De naam betekent 'eet-kreeft'. Kai is voedsel en koura is crayfish. We hadden verwacht dat heel veel gebouwen verwoest zouden zijn door de recente bevingen, maar dat viel reuze mee. Hier en daar wat sporen, meestal voorzien van een afzetlint. De armoedige aanblik van de 'boulevard' deed me denken aan Chaitén in Chili. De oorzaak ligt niet alleen bij de aardbevingen. We reden wat heen weer om motels te bekijken. Veel plekken zijn gesloten, dat kan ook aan het seizoen liggen, maar deels aan de afgesloten hoofdwegen erheen. We namen onze intrek ergens aan het water met uitzicht op de baai. Twee restaurants met verse vis op loopafstand. Middagzon op het balkon. Goed te doen, ondanks de vissige lucht van buiten die in de kamer bleef hangen. We aten bij The Green Dolphins. De kreeft daar bedankten we voor gezien de prijs; de vis van de dag was heerlijk. Niet zo super als bij Fleur's Place aan de oostkust, maar gezien de rest van het eten in dit land prima. Het bed in het Panorama View motel was er zo eentje dat wanneer de tweede persoon erin stapt, de ander een verticale rol naar het midden maakt... stijf opgestaan.

Vanochtend de kust van Kaikoura bekeken. Geen opblaasboottocht van 100 euro p.p. voor ons om walvissen te gaan zien. En het schijnt dat iedereen zeeziek over de railing hangt dus laat maar. We bekeken de zeeleeuwen die op de puntige rotsen lagen. Een enkeling waagde zich op de kleibanken vlakbij. Als je omhoog liep kwam je op een mooi aangelegd uitzichtspunt. Helaas geen walvis gezien. De zon scheen nog even lekker, maar toen die wegtrok, werd het fris.

Terug de auto in, terug naar Hamner Springs. Het weer sloeg om, het begon te regenen en het was koud geworden. Iets na de middag waren we weer in Hamner. We namen intrek een boutique lodge aan het einde van het plaatsje, een steil weggetje omhoog. Helaas is er voor vanavond natte sneeuw voorspeld. Het was mistig en het regende keihard. Geen weer om te wandelen, we hadden geen uitzicht en het was geen weer om op ons prachtig overdekte balkon te zitten. In een opwelling besloten we om alsnog naar de hotpools te gaan, inclusief de supertol en glijbaan. Nadat we betaald hadden kwamen we er snel achter dat het geen goed idee was... niets was overdekt, buiten 6 graden. Weinig ruimte om je om te kleden laat staan je spullen op te bergen. We propten alles in een locker die je geld niet teruggeeft, integendeel: na 2 uur springt hij vanzelf open of je er nu bent of niet. Gelukkig zouden we het zolang niet volhouden. We hingen wat in een vol rond bad met water van 39 graden. Meteen een fotograaf met surfpak aan en camera in de hand voor je smoel of hij een foto mocht maken: NEE! Later bij de uitgang kon je die dan kopen. Wat een rare bedoening. We hopten nog wat van bad naar bad over de ijskoude tegels door de stromende regen, nergens plek voor je droge handdoek en zonder badslippers, bah. Niet alle baden waren lekker warm. Dan maar de supertol in, samen op een grote zwemband, geen gezicht. Eerst bibberend een toren inklimmen en dan krijsend naar beneden. Daarna nog een keer de gewone hoge glijbanen af en toen vonden we het welletjes. Nog een keer opgewarmd in het hele warme badje en daarna gauw gevlucht naar onze kamer. Wat een poppenkast!

Morgen rijden we ergens naar de kust onder Christchurch en proberen daar de laatste 'normale' nacht door te brengen in dit land. De dag erna slapen we op loopfstand van het vliegveld, waar we woensdag al heel vroeg vertrekken. Dus, wat mij betreft is dit het laatste 'verhaal' van deze reis. We komen hier vast nooit meer terug. We hebben zeker mooie plaatsen gezien, maar het totale plaatje inclusief de drukte, de prijzen, het slechte eten en de gebrekkige infrastructuur maken het voor ons geen goede reisbestemming. Dat we niet tevreden zijn over dit land, maakt van ons geen ontevreden mensen; integendeel. Het blijft een voorrecht om dit te kunnen doen en beleven. Deze keer gaan we met plezier terug naar huis, ook dat is heel wat waard!