Terug naar de kust

Het hotel in Lake Ohau was tjokvol. Als niet-bruiloftsgasten kregen wij een plekje in de bar toegewezen om te eten. Hangend op een hoge kruk. Voor we dat konden doen, moesten eerst de bargasten verwijderd worden richting de volgepakte eetzaal. De bediening had duidelijk vaker met dit bijltje gehakt en hield het hoofd koel. Ze waren heel behulpzaam. Ons eten was erg lekker. De beloofde pannacotta kwam niet meer door vanwege de drukte, maar voor ons hoefde het al niet meer: we zaten al een uur te knikkebollen. We dropen af naar ons kamertje. Helaas geen goede matras en slappe kussens. We waren al heel vroeg wakker maar zagen buiten geen sterren: gedaan met het heldere weer. Foto's maken moet je niet uitstellen als het weer helder is.

De ontbijtgekte was als de avond ervoor en was alleen van 8-9 uur aan groepstafels. We pakten snel een tafel in een uithoek, aten gauw wat boterhammen met jam en verdwenen snel tussen de kinderschare terug naar de kamer. Binnen 10 minuten waren we uitgecheckt en reden we terug naar de hoofdweg. Richting Omarama. Wat een rust met slechts 2 personen in de auto! Ons doel was richting zuidoost te rijden naar de Otaga kust. De prijzen zouden er schappelijker zijn en we verheugden ons op vers voedsel uit de zee.

We zagen een afslag naar de Grey Clay Cliffs (10km). We reden erheen; eindelijk eens een gruisweg binnendoor. Er is namelijk weinig infrastructuur in dit land. Geen wonder dat de hoofdwegen zo druk zijn. Waarschijnlijk is veel land privé eigendom. Zo ook het laatste deel van de weg naar onze attractie. Een hek en een metalen bakje op een paal: 5 dollar voor de landeigenaar en je mocht verder. Volgens ons kan de eigenaar daarvan leven bedachten we achteraf. Op dat moment dachten we de enigen te zijn die hierheen waren gegaan, maar dat bleek schijn, we waren gewoon erg vroeg. Het was zeker de moeite waard. We hoorden overal vogeltjes fluiten, o.a. een leeuwerik. Door het dal liep een rivier door een stenen bedding. Overal rozebottelstruiken beladen met rode vruchten. Aan het eind van de weg kon je parkeren en te voet verder. De wanden waren indrukwekkend. Het leek op Cappadocië. In de wandgaten broeden of wonen verschillende vogels. Het weggetje klom omhoog en de uitzichten werden steeds mooier ondanks de bewolking. Op het eind kon je de kloof inlopen en tussen de hoge geërodeerde wanden lopen. We waren net klaar met foto's maken toen de eerste mensen kwamen. Op de weg terug een hele groep. De parkeerplaats was intussen aan het vullen, we waren net op tijd geweest...

Verder door het heuvelachtige landschap met het vergeelde dorre gras. Nog steeds veel schapen, herten en koeien in de weides. De kraaien zijn hier zwart met wit. In deze streek meer fruit en druiventeelt voor de wijnbouw. De grond bestaat vooral uit kalk (limestone). Rond 11.15 uur volgende stop nabij Kurow. Begon als geintje met de vraag van Hans: "wijnproeverij?". Ja hoor. Erg leuke plek, aardige mensen. En eindelijk hele lekkere koffie. En hoe het zat met die wijnproeverij? Ik heb me opgeofferd. Wel voor de koffie, terwijl Hans aan een heerlijke joekel van een scone zat te knagen. Tijdens het proeven bestelde ik vast arancini ballen. Een half uur later liepen we met 2 flessen wijn tevreden naar de auto. We vervolgden de route via een binnendoorweg. Een soort Windows achtergrond die je ziet op een nieuwe PC. Boerenland, bekend om zijn fossielen en kalkformaties. We stopten een paar keer. Ook bij de olifantenstenen, een soort Stonehenge of Hunebedden. Rondom schapen. Echt leuk, maar ik bleef denken: is dit Nieuw Zeeland?

De plaats Omaura aan de kust was vreselijk. Een drukke industriestad aan de kust, net Calais. Het lokkertje van de Victoriaanse gebouwen werkte niet: er was sinds die hoogtijdagen van weleer ook niets meer geschilderd... armoedig, en nergens een kustlijn te zien. Hier wilden we niet overnachten gezien het drukke verkeer. We besloten nog 60 km door te rijden naar Moeraki. We werden bijna doodgereden door een bijna in slaap gevallen tegenligger, schrikken. Moeraki village is een klein strookje bebouwde kust waar het helemaal niet druk is. De Moeraki boulders vlakbij zijn beroemd om hun ronde stenen in de branding. En ze hebben hier in de regio verschillende soorten pinguinkolonies.

We zochten het beroemde restaurantje Fleur's place aan het haventje. We vonden het. We konden een tafeltje boeken om 17 uur. Zo hadden we nog 1,5 uur over om een slaapplek te vinden. Dat lukte via een particuliere eigenaresse (die een tijdje geleden Zuid Afrika was ontvlucht). Ze reed met ons mee terug langs het kustweggetje. Het plekje lag recht tegenover het restaurant. Wat een mazzel.

Helaas geen wifi, maar dat is bijna overal het geval. En als er al wifi is, dan moet je ervoor betalen, zoals in het hotel de dag ervoor. Je krijgt dan een ticket voor een paar dollar, maar als je de klep van je ipad opent is die 50-100 MB al op... je kan net copy paste een verhaaltje in de blog plakken maar geen mail lezen, laat staan foto's uploaden. Het zijn de motels (meestal vol) of café's (op doorreis onderweg) die gasten lokken met wifi.

Fleur's place bleek gelukkig geen hype. Het is een sfeervol houten restaurantje gelegen aan een kleine baai. Elke ochtend vroeg gaan vissers de zee op. Met de verse vangst doet Fleur goede zaken, de zee is rijk aan heerlijke vis en schaal- en schelpdieren. We namen clam chowder vooraf en bestelden een schaal met 5 verschillende lokale filets op een bedje van groenten. En een fles pinot gris erbij. Espresso toe.Tjongejonge wat was dat heerlijk! Zelden krijg je zulke kakelverse (kan dat?) vis.

We blijven nog een nacht en gebruiken de zondag om wat rond te toeren om o.a. de geelogige pinguinkolonie te zien bij Shags Point.