Heenreis

Zondag 2 april vertrokken we alvast richting Schiphol naar een hotel. Maandagmorgen vertrok de vlucht van Singapore airlines naar Singapore. Bij het online inchecken bleek dat de geldigheidsduur van je paspoort nog minimaal 6 maanden moest zijn. Die van Hans bleek nog 'maar' 5 maanden geldig. Gezien de reisafstand wil je zeker zijn dat je mee mag. De marechaussee op Schiphol was het met ons eens: we gaan de transferzone niet uit in Singapore en dus zou een geldig paspoort voldoende moeten zijn. Bagage afgeven op maandagochtend ging prima. Pas aan de gate (!) merkte een medewerkster op dat Hans zijn paspoort niet de vereiste geldigheidsduur had, maar ze namen wel vlot genoegen met de uitleg dat we niet van het vliegveld af zouden gaan. En zo gingen we op weg, een vlucht van 12 uur. Service was prima en de sfeer was relaxed. Bij aankomst in Singapore was het nog donker.

Op het grote vliegveld werden we dol van de vloerbedekkingprints. En de lijmgeuren. Het dichtsbijzijnde transferhotel zat vol. We liepen helemaal naar de andere zijde van de luchthaven voor het Aerotel. De kamers waren nog bezet maar we konden een kamer huren vanaf 10 uur lokale tijd. Het was 7 uur. We vroegen of we alvast van het zwembad (en douches) gebruik konden maken omdat we gast waren. Dat lukte. We kregen een badlaken, gingen omkleden en douchen. Het zwembadje lag op het dakterras. Het was donker, warm en vochtig en het miezerde licht. We zwommen een beetje en waren blij uit het vliegtuig te zijn. Maar van frisse lucht geen sprake: we ademden kerosinelucht in. Na een half uurtje vertrokken we aangekleed en wel deze plek. Het was ineens licht geworden. We zochten verderop in de hal een plekje om wat te zitten totdat de hotelkamer vrij zou komen. We keken uit op de startbaan, de zon scheen volop en we dronken koffie met samengeknepen ogen van het slaapgebrek. Rond 9.30 uur lieten we pas weer zien bij het Aerotel en we konden vrij vlot inchecken. In principe huur je voor 6 uur, en als je langer blijft, betaal je per uur bij. We besloten tot 5.30 uur te blijven. Prachtige kamer en luxe badkamer; grote bedden en airco. We hebben toch heerlijk een paar uur geslapen. Daar knap je van op. Na 5.30 uur vertrokken we. Een eind lopen naar de vertrekhal waar wij moesten zijn. En weer heel veel vloerbedekking met psychedelische prints. Even liepen we de vlindertuin in, mooi, maar bloedheet en vochtig. In onze vertrekhal veel 'local food' tentjes. Verleidelijk lekker en heel betaalbaar, maar we moesten nog een eind vliegen. We hielden het bij koffie en hebben vooral mensen gekeken tot ons vertrek.

Bij de gate naar Christchurch een ander (meer blank) publiek dan waar we aankwamen. Alles ging vlot. Nog 9 uur te gaan tot onze vakantiebestemming. We voelden ons goed maar het was ook net alsof we al een week onderweg waren...

Rond 9 uur lokale tijd kwamen we aan in Christchurch in hevige regen en mist. Na maandenlange droogte was de bevolking blij met de regen, maar voor ons betekent het ook dat er geen uitzicht is. De mensen op de luchthaven waren erg aardig, voor de rest is het net als in Border security. De honden besnuffelen alle bagage en zijn getraind op voedsel vinden. Met veel Aziaten aan boord is dat altijd prijs. Hun koffers bevatten alleen maar voedsel zo lijkt, het zijn toko's op wielen. Alle wandelschoenen worden geïnspecteerd op zand en modderresten. Ook onze tent werd binnenstebuiten gekeerd op zoek naar mogelijke beestjes en of zaden. En dan eindelijk sta je in de hal van de bestemming. Gauw gepind, een lokale sim-kaart aangeschaft en de autoverhuurder gebeld. Na een klein half uur kwam er een man met een bestelbus die ons naar het verhuurbedrijf reed. Ze rijden hier links en zijn dol op rotondes... na de formaliteiten mochten we zelf rijden. Altijd prettig om na vele uren zonder slaap in een vreemd land, in slecht weer, in een vreemde auto, in een automaat te gaan rijden. Keep left!

De eerste indrukken van deze dag zijn niet zo positief. De wegen zijn slecht en smal, ze rijden hard, we hadden slecht zicht door het weer en overal akkers en vee. Behoorlijk saai. Verwacht geen parkeerplaatsen, bankjes of vluchtstroken. Het is wat het is. Geen bergen te zien. Het was niet de bedoeling maar we reden maar door. Gestopt in Darfield. De broodjeszaak was meer een snackbar. De mensen zijn aardig maar het lijkt erg veel op de sfeer in Canada. Bijna alles is oubollig en er heerst een vettige snackcultuur. Zo roken we ook toen we in de auto stapten. En een ING pas is lastig, wij hebben er twee maar we kunnen er weinig mee. De creditcard is breed geaccepteerd. We zochten een hotel, motel of B&B. Helaas is het nog erger dan we vreesden: ze lopen hier heel wat lichtjaren achter, de prijzen zijn fors, men is dol op tapijt en sprays met luchtjes. We hoesten wat af. Net als in Zweden worden onderweg B&B's aangegeven, maar er staan geen afstanden bij. Erg irritant. We zijn uiteindelijk helemaal naar het plaatsje Geraldine gereden. Meer keuze maar van hetzelfde laken een pak. Het werd een motel. Makkelijk omdat je de auto onder een afdak van je kamer zet en alles kan uitladen. Dat hebben we zojuist gedaan. De kamer is een uitstalling van spullen. We gaan de boel opnieuw sorteren en in de auto leggen. Maar eerst drinken we rode wijn. Het is buiten 8 graden en de regen klettert op het dak. Wat een raar begin van de vakantie...