Van de farmstay naar de gletsjers

De twee dagen farmstay in Makaroa deden ons goed. De tweede dag ruimschoots genoten van onze cottage en met de familie gepraat. Gewone mensen, fijn. Het jonge stel runt het complex en de ouders (Pat en Sue) van de jongedame springen een tijdje bij en helpen in de tuin en op de boerderij. Binnenkort keren ze terug naar Noordereiland omdat ze het daar rustiger vinden. Pat beloofde ons de dag van vertrek een farmtour. Ik stelde me in op schaapjestellen en herten kijken.

Pat ziet eruit als een soort Onslow voor wie de serie 'Keeping up appearences' (Schone Schijn) nog kent. Hij was de zwager van Hyacinth Bouquet 'lady of the house speaking'. Zelfde hemd en (borst)haar. We waren in goede handen. Zijn jeep was een kleine pittige Honda die elk terrein moeiteloos aankon. Dat zei hij tenminste. We reden weg door de weides met schapen en de eerste herten. De eerste keer (you might get a an electricity shock) opende en sloot hij het hek, de keren daarop deed Hans dat. Hij legde uit wat de vrouwtjes, de doorsnee mannetjes (stags) en de Hoofdprijs mannetjes (Trophy stags) waren. De laatste groep heeft een mega gewei en daarop kan tegen forse betaling gejaagd worden. Dat vonden we nogal zielig, van die jagers. Maar, naarmate we voortscheurden over de bobbelige weiden, bleek hoe enorm groot het hele terrein was... onmetelijk. Het aparte jachtgebied was geen lullig voetbalveldje zonder bomen en om de 5 meter een schietstoel zoals in Zweden. Nee, de beesten konden prima uit de poten en zich verstoppen, de bergen op en bossen in. In no-time waren ze verdwenen. Prima. Dat lijkt nog wat op jagen. Daarna wees Pat de 'thar' aan, een soort langharige berggeiten bleek later. Kon ook op gejaagd worden. Pat knalde met de honda de heuvels op, een soort pad. Doodeng want het leek soms alsof het wagentje wilde kantelen, de afgrond in...

Het was een prachtig heldere dag, met een knalblauwe lucht en zon. Dat bleek dus helemaal niet gewoon te zijn voor dit gebied, ook hier jaarlijks een paar meter regen. Mazzel! Die Pat bezorgde ons een geweldige ochtend. We kwamen nu op een plek waar je als toerist in dit land niet kan komen gezien alle private properties. Eindelijk een weids, ongehinderd uitzicht voor onszelf, en Pat. Hij nam alle tijd voor de tour en het uitzichtspunt. Onze dag kon al niet meer stuk. Maar aan al het goeds komt een eind. We moesten verder. De stop erna was bij de Blue Pools. Daar was het mooi, maar wel weer filewandelen. Teveel toeristen voor alle 'attracties' in dit land.

We reden door via de Haast-pass. Het bleef bleef wonderwel goed. Ook dat zal de bijwerking van de recent gepasseerde orkanen zijn, de lucht lijkt 'geklaard'. Nog wat Kodak moments onderweg en gestopt in Haast. Een motel. 's Middags nog leuk in de zon buiten gezeten en rustig, daarna kwamen de tokkies weer aan en was het rumoerig. Oh, wat wilde ik er de volgende ochtend graag weer weg. Wel onbeperkt wifi, maar dat gaat via de satelliet, dus een platte tekst emailen gaat nog net, de rest kan je vergeten. 's Avonds een bezoek aan bar café The Antler, een ' iconic west coast bar'. Die beschrijving in de Lonely Planet klopte eindelijk: iconic was het zeker. De bar deed me denken aan Hyder Alaska. Vergeleken bij de drankcomsumptie van de locals zijn wij van de blauwe knoop... het familierestaurant was ook wel 'iconisch'. Nu zijn wij allesbehalve slank, maar deze mensen komen dagelijks voor het onbeperkte buffet. We keken onze ogen uit...

Na Haast vervolgden wij de coastal route 6. Kust betekent 'sandflies', ergere insecten dan muggen. In no-time werden we lek geprikt toen we uitstapten voor wat foto's. ik kon de hele nacht krabben op mijn voeten. Een volgende stop was een leuke wandeling (Monroe beach walk) van 1,5 uur heen en terug door een soort junglebos. Lekker koel. En tamelijk rustig. De route kwam uit bij een afgelegen strand waar soms pinguins zitten. Nu niet. Wel 2 andere toeristen. Na 2 minuten hadden de sandflies ons weer ontdekt en gingen we in ganzenpas terug het woud in. Op naar de gletsjers!

Volgende plaats: Fox Glacier. De Chinezen waren weer in grote getale vertegenwoordigd. We kozen voor een nieuw motel iets buiten het centrum. Heel rustig met uitzicht op een tuin. Rustig was relatief: de helicopters vliegen er af en aan, alsof je in de Vietnamoorlog zit! Helihiken. Niet aan te slepen... wij gingen nog wel te voet naar de voet van de gletsjes. Een flinke klim, maar gelukkig waren we niet alleen... laten we er maar om lachen, wat moet je anders? Ons bubbelbad op de kamer maakte het enigszins goed. Het restaurant in de stad niet, het was weer een al frituur wat hier de klok slaat, zo vermoeiend. We sliepen goed totdat we door de helicopters werden gewekt, de ochtend is namelijk de beste tijd voor de gletsjer: geen bewolking. Wij reden vandaag door naar Franz Josef Glacier en hier is het helitoerisme nog krankzinniger. Gauw verder. Mooie rit, helder weer. Goed zicht op de bergen en de groene valleien. Bestemming: Hokitika. Geen klein plaatsje maar meer sfeer en relaxed. Hier zouden we overnachten. Daarom alle tijd voor een toertje in de buurt. De route was mooi, de bezienswaardigheden weer toeristenvallen, echt mooi hoor, maar de drukte is voor ons niet te doen. We vonden wel een prima nieuw/gerenoveerd motel aan de rand van Hokitika. Wat een verademing. We hebben nu al besloten om Abel Tasman over te slaan. Dat geeft ons zat tijd voor de komende week om de drukte wat te ontvluchten...