Milford Sound

De Green Day van donderdag eindigde in Te Anau aan het gelijknamige meer. Het plaatsje is levendig en toeristisch en er zijn veel restaurantjes. Vandaar dat we voor een hotel kozen in plaats van motel. Na lang zoeken vonden we een leuke 'kamer' (villa) in de tuin aan de achterzijde van een groot hotel. In dat hotel logeerden busladingen Chinezen en er was ook nog een eindexamenfeest. Geen enkele last van want wij hadden een moderne, luxe rustige kamer in het groen met wifi. Wat een mazzel (niet op de prijzen letten).

Het beoogde visrestaurant was helaas volgeboekt en het werd de chinees. Dat leek ons een goede keuze gezien de hordes Chinese toeristen maar dat was geen betrouwbare veronderstelling. Voor de prijs hoef je hier ook niet naar de chinees.

De volgende dag eerst een ontbijt zoeken in het centrum want dat is niet inbegrepen bij een duur hotel. En bonen, spek en gebakken eieren hoeven we niet. We zochten de bakery van Te Anau. Net Zweden: ' ja, vers gesmeerd vanochtend vroeg'. En daarna ligt het uren in plastic folie te zweten. We lieten verse broodjes met kaas en tomaat smeren en de ogen van de juffrouw rolden zowat uit haar hoofd. De koffie duurde trouwens nog langer dan het broodje. Zat personeel maar tafels afruimen of afnemen ho maar.

Op pad naar de Milford Sound, het beroemdste fjord van NZ. Natuurlijk verheugde ik me daar ook op, net als iedereen, maar het is raar dat ze iedereen van te voren laten boeken en reserveren onder het mom 'anders heeft u pech'. Het weer is hier namelijk vergelijkbaar met dat van Noorwegen, misschien nog wel erger. Hier valt minstens zeven meter regen per jaar; dat staat nog los van de hedendaagse stuiptrekkingen rondom de cyclonen zoals Cook op dit moment. We hoeven geen zon en blauwe hemel om een boot op te gaan, maar wel uitzicht tot minstens aan de onderkant van de omringende bergen.

We begonnen optimistisch aan de 120 kilometer lange weg naar Milford Sound, een weg die je ook terug moet nemen want hij eindigt bij het fjord. Het zou een van de mooiste autoroutes op aard' zijn, maar de schrijver is vast niet ver geweest in zijn leven. Zeker in het begin dachten we dat. Zo hadden we dagenlang ongevraagd uitgebreid uitzicht op het vee, zo zaten we nu langs de fjorden tussen de bosjes ingeklemd. Dat verzin je toch niet?!

De touringcars vol Chinezen scheuren voorbij, haast om de boot te halen. Maar ook zij stoppen af en toe als er uitzicht is, zoals bij Eglinton Valley. Alle Chinezen willen op een foto waarop ze een sprongetje in de lucht maken. Waarschijnlijk kennen ze dat van de brochures. Zo gezegd, zo gedaan. En lol dat ze hadden! Dat is wel weer grappig, al dacht de chauffeur er anders over, want die zag ze al de boot missen...

Volgende stop: Knobs Flat (62km). Een eco accommodatie die we al gezien hadden op internet. Basic, zonder TV of internet. De eigenaar was geinig, een soort hyperactieve Ko de Boswachter met droge humor, een zeldzaamheid so far. Het eerste kamertje dat hij liet zien was niet schoongemaakt. Bij binnenkomst lag er een paar badstoffen slippers op de grond en de deur naar de badkamer stond open. Hij zei: 'these kinda things make me nervous' en we lagen dubbel van het lachen. Hij liet ons ook de andere gebouwen zien en we kozen een ruime kamer met keuken en badkamer. Van buiten het standaard ecomodel 'zeecontainer' (letterlijk van groen staal) maar van binnen leuk afgetimmerd met hout. In het huisje veel leuke kleine nisjes. We legden vast onze wijn koud en vervolgden de weg naar Milford Sound met behulp van de verse kaart met aangekruiste tips. Net als zijn tip om deuren van de auto en het huisje gesloten te houden: kleine black flies. Een soort knotten en ze prikken nog gemener. Als je loopt weinig last, sta of zit je stil: bingo.

Leuke stop bij Cascade Creek. Een wandeling van drie kwartier door een sprookjesbos van oeroude bomen vol gifgroen bos. Wat mooi! Wij hadden gedacht dat heel NZ zo was, maar helaas. Prachtige wandeling, fantastische bomen en een goed pad. Halverwege kwamen we bij het kiezelstrand van een mooi meer genaamd Lake Gunn, met laaghangende wolken. De regen begon al. Toch was onze dag al goed met dit moois. De volgende stap was een wandeling naar Lake Marian. Drie uur maar dat redden we niet deze dag. We liepen het begin, de wiebelige hangbrug over langs de rivier. Prima aangelegd en een zeer goed uitzicht over de waterval. Wat was het water helder, de buitenlucht trouwens ook. Letterlijk een verademing. Terug bij de auto regende het intussen hard: Noors weer. Het is hier niet voor niets zo groen en mooi...

De Homer Tunnel volgde, slechts 1,2 km maar eenrichtingsverkeer gescheiden door een verkeerslicht. De weg klom stevig, daarna ook. De bussen die ons eerst hijgend in de nek reden en zelfs met hun grote licht knipperden, kropen nu als slakken verder. Haarspeldbochten totaan Milford Sound. We stopten bij het infocentrum annex restaurant en wisten al dat geen boottocht zouden maken. Wel bestelden we heerlijke koffie en ieder een salade in een bakje. Weinig eco hier: alles wegwerpservies, afwassen is teveel moeite ondanks het overschot aan water. Alles is plastic, gelukkig zat de koffie nog wel in een papieren beker.... ook dit is net Zweden. Zelfs de supermarkten puilen uit van de plastic tasjes, de gemiddelde klant verlaat het pand met tig zakjes gevuld met boodschappen. Dit kennen wij toch al eeuwen niet meer?

Once in a lifetime. De weg naar Milford Sound is een doodlopende weg. Symbolisch. Nu we de 1 op 3 droge dagen gemist hebben, is de kans dat we hier terugkeren nihil, zeker omdat we dit land niet nog een keer zullen bezoeken. Maar ook goed dat we niet in de toeristenval van vooraf boeken getrapt zijn zoals de meeste toeristen. Slimme marketing. Kunnen de Zweden nog wat van leren.

Onze hut in Knobs Flat is er een uit duizenden, zo hebben we het graag. Al zijn we offline, we hebben het enorm naar onze zin. We schrijven en lezen, drinken de eerder gekochte en goed gekoelde Gewürztraminer met smaak en Hans pruttelt wat macaroni met saus in elkaar op het gasfornuis. Wie weet schijnt zaterdag de zon en rijden we alsnog terug naar de Milford Sound. Het zou zomaar kunnen, maar als het niet zo is, dan hebben we hier een superleuke dag gehad en verblijf in Knobs Flat en keren we terug naar Te Anau. Of de dagjesmensen op de cruise vandaag ook zo'n leuke dag als wij hadden, is maar de vraag... onze hut is echt superleuk. 's Nachts horen we uiltjes krijsen.

Op zaterdagmorgen reden we 20 km terug in de richting van de Milford Sound naar The Divide, van waaruit de wandeling naar Key Summit vertrekt. Je volgt dan een uur de route van de meerdaagse Routeburn track, wandelingen die je moet boeken omdat het anders te druk wordt op de paden en in de hutten. We klommen behoorlijk, door een woud van groen. Omdat we vroeg waren was het nog rustig. Na een uur boog het pad af naar de Key Summit peak, een uurtje heen en terug. Dat deel was boven de boomgrens. Het was flink bewolkt en er was afvallige mist, maar geen echte regenbuien. Desondanks toch mijn regenpak aan gedaan. Onderweg staan overal vallen in het bos om possums te vangen en te doden. Een plaag deze knaagdieren. Met namen voor de vogels. Ze strooien ook overal gifkorrels en zetten waarschuwingsborden neer. Honden zijn sowieso verboden in de National Parks. Je ziet ook heel weinig honden in dit land.

Aan de top een Noors uitzicht: geen. Toch een foto terwijl we onze boterhammen met gebakken ei opeten. De terugweg gaat een stuk makkelijker maar het is ineens druk met nieuwe, stijgende wandelaars en terugkerende trekkers met rugzak in felgekleurde kleding. Wat een verschil met Scandinavië....

In de auto weer rust. De lange weg terug naar Te Anau, daar wilden we weer overnachten. De lucht trok open en we kregen zelfs zon en blauwe lucht te zien. Wat een verschil! Gauw nog wat kiekjes gemaakt op de spaarzame stopplaatsen.

Het is vrij druk in Te Anau, er is met Pasen het zogeheten Tartan festival, iets met doedelzakken. We blijven gelukkig maar 1 nacht. Gelukkig had het hotel weer plek. Weer een fijne kamer in een soort huisje in de tuin. Er was een zitje in de herfstzon waar we naar de ruisende bomen konden luisteren; en natuurlijk de helicopters die af en aan vliegen, modern toerisme. Vanavond is er weer feest in het hotel, iemand die 80 jaar wordt. We slapen vast goed denken we.